Geceleri devamlı kabuslar görüyorum buaralar. Fazla uyumaktan olabileceğini de düşünsem de hamilelikten bence. Devamlı birinin başına bişiler geliyor, heyecanla uyanıyorum. Bayağı film tadındaki rüyalarımı yazsam diye düşünürüm hep. Ama uyanınca yarısını hatırlayamam. Gece uyaninca yazmak gerek ama o sırada uyumak daha cazip tabi.
Bir de yüksek seslere karşı korkuyla tepki veriyorum buara, kalbim çarpıyor, noldu diyorum hemen. Genelde Umut biriyle oyun oynuyor filan oluyor. Oynarken çığlık yada kahkaha atmış mesela...
Durum kötü, devamlı yatıyor olmak her ne kadar mide bulantımı azaltsada psikolojimi bozuyor. Ama başka türlü mide bulantısına dayanmanın yolu da yok sanırım. Özellkle akşamları (geç ve ağır yemekler yememeye tercih ediyorum) midem bulanırsa hemen gidip uzanıyorum. Çünkü midem boşken hemen cesaret etsemde tokken 20 kat daha fazla tutuyorum kendimi.
flash back: Umut a hamileliğim sırasında yine mide bulantılarımın bir türlü geçmediği bir gün yalnız başıma ağlarken midem bulanmıştı. Hem burnum hem ağzım tıkandığından nefes alamadığım 3-5 saniyede ölüyorum herhalde demiştim. Demek böyle öleceğim diye düşünmüştüm. Nefes almaya çalışıp alamamak ne korkunçtu. Bir daha bu dönemde ağlamamaya karar verdim.
Şimdi de verdiğim kararın arkasındayım da Umut'a hamileliğimdeki kadar ümitsiz değilim bulantılar konusunda. 22 haftalık hamileyken geçmişti sonuçta, bu sefer de birara geçecek. En kötü hamilelik sonunda bitecek. (O kadar dayanabilirmiyiz bilmiyorum tabi) Hala -4 kg dayım, daha fazla vermedim Allahtan, sabitlendim gibi. Bulgur, muz, tost vs devam. Az porsiyonlarda tabiki.
Sevgiler,
Seda
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder